تأثیر محلول های نگه دارنده ی مختلف در فرایند انجماد بر عفونت زایی لیشمانیاماژور در مدل موشی

زمینه و هدف: لیشمانیزاسیون روشی مؤثر در پیشگیری از سالک می باشد. استانداردسازی لیشمانیا و شرایط نگه داری انگل از دشواری های این روش می باشد. در این مطالعه تأثیر استفاده از مواد نگه دارنده ی مختلف بر میزان عفونت زایی انگل بررسی شده استروش اجرا: انگل leishmania major در مراحل رشد لگاریتمی، شروع ایستا و انتهای مرحله ی ایستا، قبل از انجماد و بعد از انجماد با استفاده از مواد نگه دارنده ی مختلف با ترکیبات متنوع (ساکارز، گلیسرول، ترهالوز، گلوکز، سوربیتول و dimethyl sulfoxide [dmso]) به موش های balb/c تلقیح و میزان عفونت زایی بررسی شد. از آزمون ifa به منظور تعیین میزان انگل های متاسیکلیک استفاده شدیافته ها: درصد انگل های زنده در ماده های نگه دارنده ی در مراحل مختلف رشد از 89% تا 98.2% بود. در گروهی که انگل مرحله ی رشد لگاریتمی در مواد نگه دارنده ی ساکارز+ گلیسرول و dmso دریافت کرده بودند بروز ضایعات از هفته ی سوم شروع و در هفته ی پنجم به 100% رسید. درگروهی که انگل شروع مرحله ی ایستا و انتهای مرحله ی ایستا در مواد نگه دارنده های dmso، ساکارز + گلوکز، ساکارز + گلیسرول و گلیسرول 15% دریافت کرده بودند بروز ضایعه بین هفته ها ی 4 تا 5 شروع و در هفته ی 8 به 100% می رسید. میزان انگل های متاسیکلیک در مراحل مختلف رشد لگاریتمی، شروع مرحله ی ایستا و خاتمه ی ایستا به ترتیب افزایش یافتنتیجه گیری: رابطه ی مستقیم بین درصد زنده بودن انگل و میزان بروز ضایعه مشاهده گردید. ماده ی نگه دارنده ی ساکارز 22.5% + گلیسرول 22.5% برای حفظ عفونت زایی انگل مناسب می باشد. رابطه ی مستقیمی بین میزان پروماستیگوت های متاسیکلیک عفونت زا و میزان بروز ضایعه در مراحل مختلف رشد در موش balb/c وجود دارد